«Είναι υπέροχο με τα αποκούμπια μας να κάνουμε τέχνη»

Ο τραγουδοποιός Σπύρος Παρασκευάκος, περιγράφει πώς έγραψε το τραγούδι «Τραπεζάκι σαλονιού»

Τον περασμένο μήνα κυκλοφόρησε το «Τραπεζάκι Σαλονιού». Ένα νέο τραγούδι από τον τραγουδοποιό και μουσικό Σπύρο Παρασκευάκο με την Ιωάννα Λέκκα να συμμετέχει στην ερμηνεία. Με αφορμή το νέο τραγούδι, ο Σπύρος Παρασκευάκος γράφει στο loaded.gr για τη δημιουργία του.

 «Το τραπεζάκι σαλονιού είναι ένα τραγούδι για όλους αυτούς τους πόνους που όλοι μας έχουμε βιώσει. Ξανά και ξανά. Από εκεί που δε το περιμένουμε.Αυτά τα ενοχλητικά που επιμένουν. Μικρές απογοητεύσεις στον έρωτα. Τα λάθη που κάνουμε και ύστερα πάλι. Αυτό που από το πουθενά μια γωνία σου σπάει τα γόνατα.

Το έγραψα πριν την καραντίνα αλλά το επιβεβαίωσα ξανά και ξανά μέσα σε αυτή. Όταν πάλευα με τα πράματα μέσα στο σπίτι και πολύ περισσότερο μέσα μου.

Όταν ήρθα αντιμέτωπος με τις μοναξιές μου. τους λίγους ανθρώπους που επέλεξα να βλέπω και την ίδια τη ζωή που είχε αρχίσει να απομυθοποιείται.

Το έγραψα οταν κατάλαβα πως μπορούμε να μοιραστούμε μεταξύ μας αυτούς τους πόνους , αν κάνουμε ένα «κώλο» πιο ‘κει να κάτσει και κάποιος άλλος. Αν δώσουμε λίγο χώρο στους ανθρώπους, ώστε να ανταλλάξουμε πληγές και μετά μαζί να ονειρευτούμε ένα πιο όμορφο μέλλον. Μαθαίνοντας να αγαπάμε καλύτερα.

Εκεί βρήκα τη λύση προσωπικά στη φθαρμένη μας γενιά, στην τραυματισμένη μας ψυχοσύνθεση, σε αυτον τον φόβο που έχει κάτσει πάνω απο τα κεφάλια μας για το τίποτα και χωρίς να τον χρωστάμε σε κανέναν. Στο μοίρασμα εννοώ, στο να βρεις το χώρο μέσα σου πρώτα και ύστερα να τον μοιραστείς.

Κάπως έτσι προέκυψε η Ιωάννα Λέκκα με την οποία μοιραζόμαστε αυτο το τραγούδι. Ενα πλάσμα που εκτός του οτι τη θαυμάζω πολύ, την έζησα, τη ζω, μαθαίνω από αυτήν και τη μαθαίνω. Ήταν το αποκούμπι μου στη καραντίνα.

Δεν ειναι κακό να λέμε αποκούμπι, δεν είναι μίζερο. Είναι υπέροχο και ακόμα πιο υπέροχο είναι με τα αποκούμπια μας να κάνουμε τέχνη, να γράφουμε τραγούδια, να μοιραζόμαστε τη ζωή να αποκουμπιάζουμε παρέα και όπου μας βγάλει.

Κάπως έτσι μάζεψα τους συνεργάτες μου έναν έναν. Χέρι χέρι. Με τον Αλέξανδρο Κούρο δουλεύαμε ενορχηστρωτικά μαζί μέρα με τη μέρα για καιρό. Πολύ καιρό. Με τον Ευθύμη Χρήστου στη σκηνοθεσία, τον Χρήστο Συμεωνίδη art director και τον Φίλλιπο Μίσσα για το styling.

Όσοι μπήκαν σε αυτό, μπήκαν με μια ανεξήγητη πίστη και χαρά που μας έδωσε δύναμη σε μια πολύ δύσκολη εποχή.

Διάλεξα ανθρώπους της γενιάς μου, ταλαντούχους, νέους, για να ξέρουμε για τι μιλάμε. Για να κάνουμε μια νέα αρχή παρέα. Φωτεινή, με χρώμα, με πίστη, γεμάτη τρυφερότητα και ελπίδα για το μέλλον.

Ελπίδα πως θα παει. Θα τις σπάσουμε τις γωνίες αυτού του κόσμου.

Όλες.

Μαζί.