Κώστα Καλδάρα και Πάνο Παπαϊωάννου, γιατί «Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει»;

Ζητήσαμε από τον δημιουργό και τον ερμηνευτή του τραγουδιού να μας δώσουν τις δικές τους απαντήσεις

«Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει»! Πριν λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το καινούργιο τραγούδι του Πάνου Παπαϊωάννου σε μουσική και στίχους του Κώστα Καλδάρα. Ένα σύνθημα που έγινε τραγούδι και εμείς καλέσαμε τους δημιουργούς να μας εξηγήσουν γιατί «Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει».

 

Κ. Καλδάρας: «Όταν άκουγα για την Χαλκιδική, έλεγα: “Σιγά τώρα μη δεν έχει...”»

«Οι μεγάλες αγάπες ξεκινούν με αντιθέσεις. Έτσι κι εγώ ως Αθηναίος, αλλά και φανατικός επισκέπτης για πάνω από μια εικοσαετία της Ικαρίας, όταν άκουγα για την Χαλκιδική, έλεγα : “Σιγά τώρα μη δεν έχει...”

Τα χρόνια περνούσαν και ήρθε η ώρα να ζήσω με την οικογένεια μου στην βόρεια Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Νάουσα Ημαθίας. Μόλις λίγο ξάνοιγε ο καιρός, άκουγα τη μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων να λένε ότι αρχίζουν να προετοιμάζονται για τη Χαλκιδική. Σπίτια, σκηνές, τροχόσπιτα, ξενοδοχεία, όλα στο πρόγραμμα. Φυσικά διαπίστωσα ότι αυτό συνέβαινε και με τους άλλους φίλους και γνωστούς, από τη Θεσσαλονίκη, τη Βέροια και γενικά όλη τη κεντρική Μακεδονία.

Πριν έξι χρόνια, η μπαγαζιέρα του αυτοκινήτου μου γέμισε με τα δικά μας καλοκαιρινά εφόδια. Προορισμός Χαλκιδική. Τοποθεσία κάμπινγκ. Από την αρχή μέχρι και το πρώτο ξυπόλυτο βήμα στην αμμουδιά, είχα μαγευτεί.

Από τότε με κάθε ευκαιρία απολαμβάνουμε τις ομορφιές της Χαλκιδικής, τόσο που τα τρία πόδια της, μου φαίνονται λίγα.

Δεν θα μπορούσε λοιπόν να μη γίνει πηγή έμπνευσης αυτός ο τόπος.

Οι στίχοι του τραγουδιού βγήκαν μόνοι τους, σχεδόν αυθόρμητα. Καμία λέξη δεν σκέφτηκα δύο φορές. Το ίδιο κι η μουσική.  Όταν μάλιστα συνεργάζεσαι και με τον Πάνο Παπαϊωάννου έναν τραγουδιστή που έχει ζήσει την Χαλκιδική από τα παιδικά του χρόνια, τότε το αποτέλεσμα είναι εγγυημένο. Φορτώσαμε κιθάρες, λαούτα, νταούλια, ντέφια, τρομπέτες και βιολιά και ξεκινήσαμε αυτό το μουσικό ταξίδι.

Στο δρόμο λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη, συναντήσαμε τον Δημήτρη Ζερβουδάκη.

-“Πάμε Χαλκιδική, έρχεσαι”; του φωνάζουμε.

- “Τι αστειεύεστε; θα πάτε χωρίς εμένα;” είπε και ήταν ήδη μέσα.

Λίγο παρακάτω ο Στάθης Παχίδης, συνοδευόμενος από την Τατιάνα Σεργιάδη ρέμβαζε τον δρόμο. Απότομο φρένο.

- “Ρεμβάζεις αδελφέ;”

-” Όχι! Ψάχνω άσμα εκδρομικόν, δροσιστικόν, αντηλιακόν, αντικόβιντ…”

-”Ε...κι εμείς προς τα εκεί πάμε...”

- “Και ποιος θα σας δείξει το δρόμο βρε; Κάντε χώρο!”

 Η Μαίρη Δούτση και η Νεφέλη, είχαν μπει δικαιωματικά από τη Νάουσα ακόμη. Τις στριμώξαμε λίγο, αλλά γεμάτες νιάτα και ταλέντο, είχαν αρχίσει ήδη το τραγούδι που έπαιζε απ’ το ραδιόφωνο στην εκπομπή του ο Γιάννης Σερβετάς. Ποιος;;; Ο Γιάννης; Τηλέφωνο:

- “Έλα Γιάννη ψάχνουμε ένα μέρος σαν τη Χαλκιδική.”

-” Ψάξτε όσο θέλετε...σαν τη Χαλκιδική δεν έχει!” μας λέει.

-”Έρχεσαι παρέα;”

- “Τελειώνω την εκπομπή, βάζω σορτσάκι κι έφτασα”!

 Έτσι βγάλαμε το ηχείο από το φορτηγάκι της ψυχής μας κι ακόμα τραγουδάμε:

- “Πάμε σε μια παραλία

    Κασσάνδρα, Άθω, Σιθωνία

    κι ασ’ το κύμα να μας βρέχει

    Σαν Την Χαλκιδική Δεν Έχει”!!!»

Κώστας Καλδάρας

Π. Παπαϊωάννου: «Η Χαλκδική είναι η μνήμη και το αποτύπωμα μιας άλλης ζωής»

«Πατρίδα μας τα παιδικά μας καλοκαίρια... Έτσι δεν λένε;

Γεννήθηκα καλοκαίρι του '81 στη Θεσσαλονίκη και τη Χαλκιδική τη ζω από τα γεννοφάσκια μου! Πριν καν βαφτιστώ, κολυμπούσα στα γαλαζοπράσινα νερά της... Σάρτη, Καλαμίτσι, Συκιά, μετά Κομίτσα και Νέα Ρόδα, Ουρανούπολη και τελικά Αμμουλιανή! Αυτό το μικρό νησί της Αθωνικής χερσονήσου μου έχει χαρίσει τα πιο χρυσά καλοκαίρια της ζωής μου και 35 χρόνια μετά αισθάνομαι γέννημα θρέμμα δικό της. Ναι! Η Αμμουλιανή Χαλκιδικής είναι η πατρίδα μου και ο τόπος που θα εγκατασταθώ στα γεράματα!

Αυτό ζητάει η ψυχή μου και ίσως ποτέ να μην χορτάσω τις πρωινές κραυγές των γλάρων, την μεσημεριανή ραστώνη, την ομορφιά του απογεύματος, την απλότητα αλλά και την πληρότητα της καθημερινής ζωής, το φρέσκο ψάρι και το Αγιορείτικο τσίπουρο, τους μικρούς κρυφούς κολπίσκους και τη γαλήνη της θάλασσας!

Η Χαλκιδική είναι η μνήμη και το αποτύπωμα μιας άλλης ζωής, γεμάτη ξεγνοιασιά και αθωότητα κι εγώ ένας ταπεινός και φανατικός της επισκέπτης!»

Πάνος Παπαϊωάννου