Πρώτη ακρόαση: «CARNAGE» του Nick Cave

Ο Nick Cave έρχεται γυμνός από μνήμες, γυμνός από φόβο, γυμνός από ύμνους και βωμούς.

Του Αντρέα Μαντά

Ξέρει για ό,τι έγινε κι ό,τι μέλλεται, είμαστε μάρτυρες εδώ, μάρτυρες μοναδικοί. Τα έχει προετοιμάσει όλα σωστά. Και οι λύπες μας κι αυτές μια προετοιμασία είναι.

Ο Nick Cave είναι μια αποθήκη. Σε κάθε νέα του δουλειά αδειάζει απο ουσία και μ' ένα χτύπο ξερό, προοδεύει η καρδιά του μες στο χρόνο.

CARNAGE - Με κεφαλαία - ο τίτλος του νέου άλμπουμ που έγραψε μαζί με τον Warren Ellis κατα τη διάρκεια του πρώτου lockdown (η πανδημία πιθανότατα να αποτρέπει την επανασύνδεση των Bad Seeds). Η «Σφαγή» είναι μικρότερη απο την προκάτοχό της Ghosteen, χωρίς τα δύο έπη που κυριάρχησαν στο δεύτερο μισό του προηγούμενου άλμπουμ.

Μουσικά το CARNAGE βασίζεται γύρω από τα ηλεκτρονικά, τα loops και τις ενορχηστρώσεις του Ellis. Τα τραγούδια κινούνται, όπως τα θέτει το κομμάτι του εκάστοτε τίτλου, «σαν σύννεφα βροχής που συνεχίζουν να κάνουν κύκλους πάνω από το κεφάλι». Ακούμε και νιώθουμε την έλξη μεταξύ της γραφής του Cave και της πιο ελεύθερης προσέγγισης του Ellis. Η λέξη μόνο βγαίνει από τη λέξη και η ιδιοσυγκρασία της αναβλύζει ολόκληρη σαν φύση. Αν το Ghosteen ήταν ένα λεύκωμα που γεννήθηκε απο την προσωπική τραγωδία, το CARNAGE είναι πιό ριζωμένο στα τρέχοντα γεγονότα: When everything is ordinary until it's not, τραγουδάει ο Nick στο Balcony Man.

Στο εναρκτήριο Hand of God, η σκέψη του αγγέλου είναι ακόμη σώμα, πάλλεται κι εκσφενδονίζει το θάνατο.
Μυστηριώδεις φιγούρες, ένας βιβλικός ήλιος και μια τρεμάμενη Γη παραμονεύουν εν μέσω του ηλεκτρονικού θορύβου και μας πάνε λίγο πίσω στο The First Born Is Dead. Το Old Time είναι Suicide-ish και Bo Diddle-ish, ενώ το White Elephant προσφέρει μια τρελή φαντασίωση του 2020: αγάλματα ανατρέπονται, οι λαιμοί τους γονατίζουν, ο πρόεδρος καλεί το στρατό, εκσφενδονίζονται βίαιες προσβολές («αν ποτέ σκεφτείτε να έρθετε εδώ, θα σας πυροβολήσω στο γαμημένο πρόσωπο»).
Όλα συμβαίνουν κάτω από ένα «μεγάλο γκρίζο σύννεφο οργής». Ο Cave με τον Ellis, μοιάζουν σαν τους χαιδεμένους της ποίησης, παίζουν βόλους πίσω απ’ το φεγγάρι και μετρούν την αιώνια αμοιβαιότητα των δακρύων αλλά και της ελπίδας.

«Υπάρχει ένα βασίλειο στον ουρανό», λέει ο Cave, μια φράση που εμφανίζεται περισσότερες από μία φορές στο άλμπουμ, η οποία παραδίδεται με διάφορους βαθμούς πεποίθησης.

Στο ομώνυμο κομμάτι, ο Nick μας χαρίζει έναν απο τους πιο ωραίους στίχους που έχει γράψει:
(My uncle's at the chopping block turning chickens into fountains
I'm a barefoot child watching in the rain
That stepped into this song
Taken a bow and stepped right out again
I'm sitting on the balcony
Reading Flannery O'Connor with a pencil and a plan)

Δίνοντας μας έτσι μια πρόγευση απο το καινούργιο βιβλίο που θα βγει γι' αυτόν τον Μάρτιο, Boy on Fire: The Young Nick Cave, απο τον Mark Mordue.

To Albuquerque, είναι ίσως το πιο όμορφο κομμάτι του δίσκου. Προσφέρει αγάπη και φροντίδα ως φτωχό αντίδωρο στη σιωπή του κόσμου.
Για να έρθει το Lavender Fields μες στον γκρίζο σάκο του μυαλού, να μιμηθεί το απόλυτο για ν' αντέξει τη ζωή.

Η εναλλαγή δε συμβαίνει από τον Nick σε εμάς, αλλά από τον κόσμο στον Nick και από αυτόν στον κόσμο.
Μέσα σ’ όλη αυτήν την περιπέτεια, το καλύτερο μέρος είναι αυτό που δεν θα γνωρίσουμε και τρέμουμε μήπως και φανερωθεί.

Ο Cave δίχνει σα να περπατάει τα βράδια σ’ όλο το γκρίζο μάκρος των κλειστών σπιτιών, εκεί όπου στέκονται όλοι αυτοί οι ασάλευτοι, σαν αγγιγμένοι.
«Αυτοί είναι που θα σωθούν», μας προμηνύει σαν να είναι ο φύλακας άγγελος μας.

Για άλλη μια φορά κατέφυγε στην Αίτνα. Η οποία έκανε το σώμα μου κρατήρα γερό, για ότι υπάρξει.
Το πνεύμα του, θέλει να είναι όμοιο με το δικό της.
Τρέμει ως λάβα.
Τρέμει σαν ψυχή.
Και εμείς μαζί.

I'm the balcony man, I'm Fred Astaire
You think you have a plan until I hit the stairs
I'm two hundred pound bag of blood and bone
Leaking on your favourite chair
I put on my lap dancing shoes in the morning sun.