«Άφησα την καριέρα μου στη διαφήμιση και αποφάσισα να κάνω την "επανάστασή" μου: να ασχοληθώ αποκλειστικά με τη μουσική».
Με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία του τραγουδιού «Έχω μια αγάπη για σένα», ο ερμηνευτής και τραγουδοποιός Γιώργος Μπίλιος, περιγράφει στο loaded.gr την έως τώρα διαδρομή του στο χώρο της μουσικής και πώς από την διαφήμιση βρέθηκε στο χώρο του τραγουδιού.
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια όπου η μουσική είχε πάντα σημαίνοντα ρόλο. Ο πατέρας μου αγαπούσε τους ποιητές (ιδιαίτερα τους Ελύτη, Κάλβο) και είχε ψύχωση με τον Θεοδωράκη. Ως χορωδός είχε παίξει στο Ηρώδειο με μαέστρο τον Σταύρο Ξαρχάκο και κύριο τραγουδιστή τον μεγάλο Σερ Μπιθί. Από κοντά και οι Μαρκόπουλος, Ανδριόπουλος. Θυμάμαι να τραγουδάμε παρέα τον Θεσσαλικό Κύκλο με τον Λάκη Χαλκιά. Και το «κι εσύ λαέ βασανισμένε μην ξεχνάς τον Ωρωπό».
Μπορεί τότε να μην καταλάβαινα τι έλεγε, αλλά μου φαινόταν ωραίο σύνθημα. Όπως και το «Αβέρωφ Γκίκα, πουλημένη κλίκα» που ξεστόμισα όταν τυχαία είδαμε τον Αβέρωφ στο δρόμο και κάποιος το ανέφερε. Ο πατέρας μου έψαχνε να κρυφτεί, ο Αβέρωφ απλά χαμογέλασε. Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου κατάλαβα περισσότερο γιατί ο Θεοδωράκης ήταν ο αγαπημένος του.
Η πραγματική ενασχόληση μου με τη μουσική ήρθε αρκετά αργότερα. Όταν τελείωσα τις σπουδές μου στην Διοίκηση Επιχειρήσεων και έφυγα για Αγγλία για μεταπτυχιακό στο International Marketing. Εκεί ήταν που ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι με την επιστροφή μου θα ξεκινήσω μαθήματα φωνητικής. Βλέπετε το καλοκαίρι σε παρέες με κιθάρες, κλπ ήμουν πρώτη φωνή και όλοι μου λέγανε να ασχοληθώ πιο σοβαρά. Όπερ και εγένετο.
Στο Λονδίνο είδα πολλές και σημαντικές συναυλίες που μου άλλαξαν και τον τρόπο σκέψης, αλλά και τον μουσικό μου προσανατολισμό. Αυτή που ξεχώρισα, λόγω και υπέρμετρης αγάπης στους Zeppelin, ήταν η συναυλία Page-Plant στο No Quarter με την μαροκινή ορχήστρα, όπου εκπλήρωσα και ένα από τα όνειρά μου: να συναντήσω τον Robert Plant. Πριν 6 χρόνια τον είχα δει στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, την μέρα που έφυγε ο Παύλος. Και κάπως έτσι δύο μεγάλες μου επιρροές συναντήθηκαν σε έναν υπερβατικό κόσμο, τον δικό μου.
Ξεκίνησα το ταξίδι μου στη μουσική τραγουδώντας musicals γιατί η καθηγήτρια μου ήταν Αμερικάνα και ήταν το πρώτο πράγμα που έμαθα μαζί της. Όμως τα ροκ ακούσματα μου και ο Χατζιδάκις ήταν αυτά που καθόρισαν λίγο ως πολύ την ερμηνευτική μου γκάμα. Άφησα την καριέρα μου στη διαφήμιση και αποφάσισα να κάνω την «επανάστασή» μου: να ασχοληθώ αποκλειστικά με τη μουσική. Πέρασα δύσκολα χρόνια, από άποψη βιοπορισμού, αλλά γεμάτα από συνεργασίες, ανθρώπους, εμπειρίες.
Ξεχωρίζω αυτές που ήταν κομβικής σημασίας. Η πρώτη μου κανονική δουλειά στη μουσική ήταν το 2006, όταν με επέλεξε μετά από οντισιόν η Ανοιχτή Θάλασσα σε ένα project πολύ πρωτοποριακό εκείνη την εποχή για το Fuzz (το παλιό Club 22) με πολλούς τραγουδιστές, διαλείμματα με dj set από τα μεσάνυχτα μέχρι το πρωί. Εκεί γνώρισα τον Βαγγέλη Μαρκαντώνη, ο οποίος ήταν και ο παραγωγός του 1ου μου δίσκου με τίτλο «Διακόπτης» το 2018.
Επίσης, σημαντική για μένα ήταν η συμμετοχή σε ένα project της Μαρίας Φαραντούρη με μουσικές του κόσμου, το 2008 στο Μέγαρο Μουσικής. Θυμάμαι με μεγάλη χαρά την πρώτη μου συμμετοχή σε επαγγελματικό σχήμα με την Μελίνα Τανάγρη, τη συνεργασία μου με τον Γιώργο Καραμίχο και την Ανδριάνα Μπάμπαλη, καθώς και την μίνι περιοδεία με την Θεοδοσία Τσάτσου.
Γι’ αυτό όμως που είμαι ιδιαίτερα περήφανος είναι για το σχήμα των Heroes. Την 1η πολυσυλλεκτική tribute band στον David Bowie που υπάρχει από το 2016. Ο Bowie μου άνοιξε διάπλατα μουσικές πόρτες που δεν είχα φανταστεί ότι υπάρχουν. Και υπήρχε μόνο ένας τρόπος να του το ξεπληρώσω. Να παίξω τη μουσική του. Σ’ αυτή τη μπάντα είχα την τύχη να γνωρίσω τον αγαπημένο Τόλη Φασόη, αλλά και τον Κώστα Αντωνιάδη (aka Gadless).
Με τον Κώστα έχουμε πολλές συγγένειες, παρόμοιο τρόπο σκέψης και το τραγούδι «Έχω μια αγάπη για σένα» ήταν το προϊόν αυτής της συνύπαρξης. Είναι επίσης ο κουμπάρος των Amnesia Pills αφού εκείνος με πρότεινε στον Σταύρο για τραγουδιστή του σχήματος. Ήδη δουλεύουμε το επόμενο τραγούδι και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό.