«Από μικρή νιώθω ότι δεν ανήκω στα περισσότερα περιβάλλοντα και κουτάκια»

Η Danai Nielsen μιλάει στο loaded.gr, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της τραγουδιού «Mermaid»

Η Danai Nielsen πριν λίγες ημέρες κυκλοφόρησε ένα διαφορετικό τραγούδι με τίτλο «Mermaid». Μέσα από αυτό περιγράφει τοξικές καταστάσεις και σχέσεις αλλά και το συναίσθημα που έχουμε νιώσει όταν βρισκόμαστε σε περιβάλλον στο οποίο δεν ανήκουμε.

Η Danai Nielsen μιλάει για τη δική της αλλά και δική μας «Mermaid» στο loaded.gr, περιγράφει πώς προέκυψε η δημιουργία της, πώς η ίδια κατάφερνει να ενσωματωθεί σ' ένα περιβάλλον που αισθάνεται ότι δεν ανήκει, θυμάται την εποχή των Rosebleed και μας κάνει την έκπληξη με το τραγούδι που θα έντυνε το φετινό φθινόπωρο!

Στην Αφροδίτη Παπακαλού

Danai, θα μας συστήσεις τη mermaid;

Η mermaid είναι μια κοπέλα, μια γυναίκα που έχει μπλεχτεί σε καταστάσεις τοξικές με ανθρώπους που της ρουφάνε το μεδούλι. Είναι εγκλωβισμένη, θέλει να αλλάξει τις συνθήκες αυτές και ψάχνει να βρει την ελευθερία της. Έχει κλειστεί σε ένα ξύλινο μικρό κουτί μακριά από το νερό και αργοσβήνει. Το κουτί αυτό, η δυσκολία, μπορεί να είναι και νοητική. Ο εγκλωβισμός επίσης πιθανά κάποιες φορές να έχει προκύψει και να συντηρείται από την ίδια. Ίσως μένει σε αυτή τη συνθήκη γιατί θρέφει κάποια ανάγκη και ανασφάλειά της. Κοιτώντας καθαρά, αναγνωρίζει τις συνθήκες και αναζητά σωματική, εγκεφαλική και συναισθηματική ελευθερία. Είναι μια γυναίκα που δυναμώνει μέσα από αυτήν τη διαδικασία και έρχεται πάλι σε επαφή με το φυσικό της περιβάλλον, το νερό. Οι γοργόνες είναι μυθικά μαγικά πλάσματα και ευτυχώς υπάρχουν πολλές αναμεσά μας. Τις χρειαζόμαστε όλες! Ελεύθερες, δυναμικές και θαρραλέες.

Στο πρόσωπό της πάντως βλέπουμε πολλές γυναίκες της σημερινής εποχής

Βλέπω πολλά κορίτσια, ναι, και πολλές γυναίκες. Κορίτσια που ξεχνάνε την δύναμη τους και παραμένουν σε περιβάλλοντα ασφυκτικά. Πολλές νιώθουμε ανίκανες να φύγουμε, ή πολύ φοβισμένες να μιλήσουμε, ή πολύ πληγωμένες για να κάνουμε μια καινούργια αρχή. Πολλές επίσης ξεχνάμε τι είμαστε, βολευόμαστε, συνηθίζουμε, υπομένουμε και διαλυόμαστε. Υπάρχουν ελάχιστες συνθήκες στις οποίες τα πράγματα είναι μη αναστρέψιμα και υπάρχουν πολλά κορίτσια που χρειάζονται υποστήριξη και βοήθεια για να κάνουν το απελευθερωτικό βήμα που μοιάζει απίθανο.

Πώς ήταν η στιγμή της δημιουργίας της;

Η στιγμή της δημιουργίας της είχε ανεμελιά και ενδυνάμωση. Ήταν μέρα λαμπερή, δίπλα σε νερό ποταμού, και βρισκόμουν σε ευχάριστη συνθήκη. Είχα μόλις κλείσει εισιτήρια για μόνιμη επιστροφή στην Αθήνα και όλα ήταν πιο όμορφα και ήρεμα.

Ήταν απελευθερωτική η διαδικασία σύνθεσης του κομματιού μιας και δεν περιορίστηκα σε μουσικά όργανα αλλά χρησιμοποίησα αντικείμενα του χώρου, όπως ξερά πεσμένα φθινοπωρινά φύλλα και ήχους του νερού, μαζί με μπόλικες φωνές. Η παραγωγή του “Mermaid” που θα ακούσετε απέχει από την παραπάνω περιγραφή, είναι πολύ πιο «στουντιακά» και «σωστά» στημένη.

Έχεις βρεθεί σε περιβάλλον στο οποίο αισθάνθηκες ότι δεν ανήκεις;

Ε ναι, πολλές φορές. Από μικρή νιώθω ότι δεν ανήκω στα περισσότερα περιβάλλοντα και κουτάκια. Όπως και πολλά πολλά πολλά παιδιά. Υπάρχουν συγκεκριμένες συνθήκες και κουτάκια φτιαγμένα για τους περισσότερους, που όμως αφήνουν εκτός πολλούς. Τα περιβάλλοντα του σχολείου, της καφετέριας, των φροντιστηρίων, των ωδείων, των γυμναστηρίων και η λίστα δεν τελειώνει. Δυσκολευόμουν να ενσωματωθώ σε καταστάσεις που για άλλους είναι απλές και εύκολες. Τώρα πια έχω εξασκηθεί σωστά, γνωρίζω τις ικανότητες και τις δυνατότητες μου, γνωρίζω τις ικανότητες και τις δυνατότητες των συνθηκών, αποδέχομαι τα όρια μου και λειτουργώ καλά μέσα σε διαφόρων ειδών περιβάλλοντα.

Θα ήθελα να πάμε πίσω στο χρόνο: Πότε άρχισες να ασχολείσαι με τη μουσική;

Ξεκίνησα ωδείο, πιάνο, στα 5, και κάπως από την αρχή η μουσική ήταν έντονη εντός και εκτός σπιτιού. Οι δικοί μου δυσκολεύονταν να επικοινωνήσουν λεκτικά και η μουσική μας ένωνε. Μου άρεσε να τραγουδάω αλλά ήμουν ντροπαλή. Γύρω στα 22-23 ξεθάρρεψα, άρχισα να ανακαλύπτω τις υφές της φωνής μου και να παίζω με το μουσικό αυτό όργανο που κουβαλάμε πάντα επάνω μας.

Θυμάσαι το πρώτο τραγούδι που έγραψες;

Ναι! Δεν πρέπει να είμαι πάνω από 5 χρονών, και το θυμάμαι όχι λόγω μνήμης αλλά καταγραφής του σε βίντεο. Φοράω μια σαλοπέτα (ακόμα θεωρώ τις σαλοπέτες από τα πιο όμορφα και βολικά ρούχα που υπάρχουν), κρατάω μια μεγάλη για το μέγεθός μου ακουστική κιθάρα και τραγουδάω «έχω μια ηλεκτρική κιθάρα και μια μόλτο, μόλτο αγκινάρα».

Το επόμενο που θυμάμαι τώρα, είναι στα 17 που είχα πρωτοξεκινήσει να ηχογραφώ στο PC. Είχε πιάνο, μουσικό πριόνι, πολλές φωνές η μία πάνω στην άλλη και πολυυυυυ βάθοοοος παντουυυυυ. Λεγόταν «He likes fruits and sweet kisses», γράφτηκε για ένα γλυκό γλυκό αγόρι.

Τι κρατάς από την εποχή των Rosebleed;

Κρατάω τα ατελείωτα λιωσίματα στο στούντιο, με φαβορί τα μεταμεσονύχτια τζαμαρίσματα που ο καθένας έπιανε διαφορετικό μουσικό όργανο και πειραματιζόταν, την στενή παρέα με τα 4 αυτά αγόρια (τον Βασίλη τον πρώτο μου έρωτα, τον Αρθούρο, τον Ορέστη και τον Γιάννη) που τότε ήταν ασφυκτική αλλά τώρα που και που την νοσταλγώ. Κρατάω την ονειροπόληση, το μπόλικο «δράμα» που με κάνει και χαμογελάω, το καβαλημένο καλάμι που μου έμαθε ότι το να είσαι σνομπ δεν βοηθάει και πολύ στην ενήλικη ζωή, τους ωραίους κι ανέμελους ύπνους. Ήταν εποχή που ήθελα να είμαι αγορίστικα κουλ και αλάνι.

Ως καλλιτέχνης, πώς έχεις βιώσει όλο αυτό το διάστημα της πανδημίας του κορωνοϊού;

Δεν ξέρω αν η συγκεκριμένη κατάσταση βιώνεται διαφορετικά από καλλιτέχνες και μη καλλιτέχνες. Είναι μια εντελώς πρωτόγνωρη συνθήκη βγαλμένη από ταινία επιστημονικής φαντασίας που στο τέλος μένουν μόνο τα Ζόμπιζ. Βλέπω όλους τους ανθρώπους με μάσκες τριγύρω, ειδικά στο μετρό που είναι πολλοί και σε μικρό χώρο, και νιώθω σαν σε πλατό που κάποιος θα φωνάξει “CUT!”, πάμε πάλι την σκηνή από την αρχή.

Μπορεί να βιοποριστεί μια νέα μουσικός από τη μουσική της;

Μια νέα μουσικός, μπορεί συνειδητά να αποφασίσει να έχει μια καθημερινή part time δουλειά από την οποία να συντηρείται οικονομικά και τις υπόλοιπες αρκετές ελεύθερες ώρες που απομένουν να τις αφιερώνει μαζί με την όρεξη και την ενέργεια της στην δημιουργία της μουσικής της. Προτείνω επίσης να την ντύσει κυριολεκτικά με ρούχα, υφάσματα, υλικά και αντικείμενα που της ταιριάζουν. Δύσκολα βιοπορίζεται κάποιος από τη μουσική. Όχι απίθανο, αλλά δύσκολο, ειδικά για ξεκίνημα. Στην πορεία, με επιμονή και θράσος είναι πολύ πιθανό να προκύψει. Είναι απελευθερωτικό όταν αποδεχτείς ότι η μουσική είναι εκεί για εσένα, αληθινή, υποστηρικτική, εκτονωτική, πιστή, θα σε εξελίσσει σαν οντότητα, αλλά δεν είναι κάτι από το οποίο θα βγάλεις χρήματα. Τουλάχιστον όχι άμεσα. Αν έρθουν καλοδεχούμενα, θα τα χαρείς και πολύ περισσότερο!

Σχέδια για ζωντανές εμφανίσεις κάνεις;

Ναι αμέ! Πολλά! Και σχέδια για καινούργια κουστούμια και σχέδια για βίντεο κάνω μπόλικα. Αλλά προτεραιότητα αυτή τη στιγμή είναι να επανέλθουμε σε μια φυσιολογική καθημερινότητα και θα έρθουν και τα υπόλοιπα. Προς το παρόν έχω ξεκινήσει ηχογράφηση άλμπουμ, μια έτσι κι αλλιώς όχι ιδιαίτερα κοινωνική διαδικασία.

Αν το φθινόπωρο του 2020 ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν αυτό;

Ου! Καλή ερώτηση. Θα πω το «Demon Cleaner» των Kyuss τραγουδισμένο από τον Τάσο Μπουγά.

Photo Credits: Νάσια Στουραϊτη