«Το ποίημα φώτισε για μένα τη ζωή του καλλιτέχνη γενικά και ειδικά τη ζωή μου»

Η Κατερίνα Κυρμιζή, γράφει για το νέο και επίκαιρο τραγούδι της «Στη νύχτα ανήκεις»

Η τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια Κατερίνα Κυρμιζή, μοιράζεται τις σκέψεις της με τους αναγνώστες του loaded.gr με αφορμή το πρώτο τραγούδι - music video από το EP «Κάκτοι ΙΙ». Το τραγούδι βρίσκεται σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες και πρόκειται για τη συνέχεια του EP «Κάκτοι Ι», που είχε κυκλοφορήσει πριν δυο χρόνια.

Η έκφραση «Look Before You Leap» σημαίνει πριν μιλήσεις/ενεργήσεις σκέψου. Ο Άγγλος ποιητής Ουίσταν Χιου Ώντεν, ο αριστοτέχνης των λεπτών συνειρμών, γυρίζει το μέσα έξω της έκφρασης αυτής στο ποίημα του, «Leap Before You Look», και κομψά λέει πως δεν πρόκειται να μας σώσουν, γονίδια, ανατροφή, ευκαιρίες στη ζωή αν εμείς οι ίδιοι δεν κάνουμε το μεγάλο άλμα στο θέλω μας. Το σλόγκαν της εταιρίας Nike το λέει πιο λιανά: Just do it!

Κάνοντας αναγωγή, το ποίημα φώτισε για μένα τη ζωή του καλλιτέχνη γενικά και ειδικά τη ζωή μου. Ας το πάρω από την αρχή. Έχει μια κάποια επαναστατική αίγλη να γίνει καλλιτέχνης το παιδί του έμπορου, του δικηγόρου, του γιατρού. Η κόρη όμως του καλλιτέχνη που μάλιστα έχει την βαθιά επιθυμία να γίνει από μόνη της καλλιτέχνης, δεν έχει αυτή τη χαρά. Ορφανή από επανάσταση, με προδιαγεγραμμένο σχέδιο ζωής και συστηματική εκπαίδευση από τα νηπιακά χρόνια ώστε να δικαιώσω και να ξεπληρώσω τις πατρογονικές καλλιτεχνικές οφειλές, η μοναδική αντίδραση ήταν να το κάνω με το δικό μου τρόπο, με τους δικούς μου όρους.

Όταν παίρνεις «τον δρόμο, τον λιγότερο ταξιδεμένο» όπως λέει ένας άλλος ποιητής, ο Αμερικανός Ρόμπερτ Φροστ, στο ποίημα «The road not taken» δεν περιμένεις φυσικά να τον βρεις στρωμένο με ροδοπέταλα, όμως είσαι απροετοίμαστος για όσες δυσκολίες και αντιστάσεις συναντάς, ειδικά αν είσαι νέος, ή μάλλον ακριβώς για αυτό.

Έπειτα από σχεδόν 25 χρόνια (οριακά) εντός ελληνικής μουσικής βιομηχανίας αυτό το τραγούδι είναι το κατακάθι της εμπειρίας μου και ταυτόχρονα η επικαιροποίηση της δέσμευσης στην εφηβική υπόσχεσή μου. Έκανα μια ελεύθερη έως αυθαίρετη απόδοση στα νοήματα  του ποιήματος και συμπλήρωσα με δικές μου ερμηνευτικές στιχουργικές προσθήκες. Προσπάθησα μουσικά να αποδώσω αυτό το ασθμαίνον «Τρέξε Λόλα, τρέξε», της ζωής μου και στιχουργικά / ερμηνευτικά να μοιάζει σαν θεατρικό έργο, με πρωταγωνιστές τον Καλλιτέχνη, τον Έμπορο, τη Μούσα και το Χορό να λέει την επωδό.

Έτσι ξεκινάει το τραγούδι περιγράφοντας πως αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι της μουσικής πιάτσας τον Καλλιτέχνη (Έμπορος στο Α και Β κουπλέ):

«Δεν πρέπει να χαθεί η γεύση του κινδύνου,

ο δρόμος είναι σύντομος το λένε στις ειδήσεις»,

«Ναι! Θα πρέπει καθώς πρέπει ρούχα τότε να φοράς,

χωρίς κοινό χαρούμενος να είσαι, να το δείξεις»

συνεχίζει με το πως το αδηφάγο κοινό (ο Χορός στο ρεφρέν) περιμένει να τον κατασπαράξει και να αφήσει τα κοκαλάκια του στην ύαινα λήθη:

«Τα καλύτερα παιδιά η Μούσα αγαπά

Τον γκρεμό τούς δείχνει και τούς ρίχνει μια σπρωξιά

Ένας – ένας πέφτει μες στης λήθης τα νερά

Τη γλιτώνουν μόνο όσοι έχουνε φτερά»,

έπειτα πως η Μούσα τον καλεί να βυθιστεί στα άδυτα της τέχνης, να θυσιάσει τους ανθρώπους και τη ζωή μαζί τους για να εξερευνήσει το όρια του ταλέντου του :

«Όλα όσα λαχταράς στη νύχτα σου να ψάξεις…»

και τέλος, πως ο ίδιος ο Καλλιτέχνης, χειραφετημένος πλέον, δεν επιτρέπει να βγάζει λεφτά στην καμπούρα του ο Έμπορος:

«Στα όνειρα γινόμαστε του κόσμου στυλοβάτες

Κι οι Φόβοι μας Φαντάζουνε Φρικτές προκαταλήψεις

Φτηνό ανέκδοτο για τύπους με γραβάτες

Κόψε το γέλιο τους στα δυο. Μπορείς να τους εκπλήξεις!»

και πως ναι μεν παραδέχεται πως «ανήκει στην νύχτα» και πως θα ανταποκριθεί στο κάλεσμα αλλά η παραδοχή αυτή γίνεται για άλλον σκοπό με τίμπρο μάλιστα μεταφυσικό. Συναινεί μόνο και μόνο για να αποδείξει πως υπάρχει ένας αδιανόητος ως τώρα τρόπος να μην καταλήξει στον πάτο του Grand Canyon των ξεχασμένων καλλιτεχνών, πως μπορεί να υπερπηδήσει κάθε δρόμο προδιαγεγραμμένο πετώντας : 

«Μια μέρα θα το δούνε, δεν είμαστε πια νάνοι

Τυχαίοι κι αναλώσιμοι που εις βάρος μας γελάνε

του θάρρους είμαστε φτερό, της μοίρας μας ΣΑΜΑΝΟΙ

Στην νύχτα μας φλεγόμαστε, στην νύχτα μας πετάμε»

Βέβαια οι στίχοι του τελευταίου κουπλέ, με δεδομένη την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι καλλιτέχνες λόγω της πανδημίας του Κορωνιού από το Φεβρουάριο, μπορεί να πάρει και μιαν άλλη διάσταση.

Για αυτό και το βιντεοκλίπ του τραγουδιού, όπου συμμετείχαν καλλιτέχνες, φίλοι και συγγενείς που δέχτηκαν να κάνουν ό,τι τους ζήτησα εν λευκώ τον Απρίλιο της Καραντίνας, στέλνοντας μήνυμα για #Μετακίνηση6, βασίστηκε στην ιδέα ότι η ζωή του καλλιτέχνη ενέχει διαρκή κίνδυνο και πως οι καλλιτέχνες παίζουν διαρκώς  «Κλέφτες κι Αστυνόμους» για την επιβίωσή τους. Παράξενο δεν είναι πως το βαθιά υποκειμενικό, αν είναι αληθές κι ατόφιο, μπορεί να ταιριάξει σε κάτι πιο οικουμενικό;

Ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ εδώ: