Γιάννης Χριστοδουλόπουλος: Με ενδιαφέρει σαν στόχος η διαχρονικότητα, χωρίς να με αγχώνει αυτό

Συνέντευξη στο Loaded.gr

Ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος είναι μουσικός, συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής. Έχει ξεκινήσει τη μουσική του καριέρα από πολύ μικρή ηλικία και έχει γράψει μουσική για θεατρικές, τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές, ενώ τραγούδια του έχουν ερμηνεύσει ο Γιάννης Πάριος, η Τάνια Τσανακλίδου, η Χάρις Αλεξίου, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη και η Ελεωνόρα Ζουγανέλη.

Συνέντευξη στις Ελένη Κατσικαβέλα, Μαρία Κατσικαβέλα και Θεοδώρα Παπαεμμανουήλ

Ας ξεκινήσουμε από τη δύσκολη καθημερινότητα που βιώσαμε όλοι μας. Εσάς πώς σας βρήκε η περίοδος της καραντίνας; Δηλαδή παρόλο που υπήρξε μια στατική ακινησία ήσασταν σε καλλιτεχνική επαγρύπνηση και δημιουργία; Καταπιάνεστε με κάτι αυτήν την περίοδο;
Πρέπει να σας πω ότι αυτή η συνθήκη του εγκλεισμού και της απομόνωσης είναι μια διαδικασία που ο δημιουργός την αποζητάει πού και πού. Δηλαδή εμένα σαν συνθήκη και σαν καθημερινότητα δεν ήταν πολύ μακριά από αυτό που έχω συνηθίσει να ζω και πραγματικά τήρησα το «Μένουμε σπίτι». Αυτό γιατί βρήκα δραστηριότητες, ενασχολήσεις και πράγματα που είχα αφήσει στη μέση ή δεν είχα προλάβει να καταπιαστώ, γιατί δεν είχα χρόνο. Οπότε όλο αυτόν τον καιρό εκμεταλλεύτηκα τον χρόνο των περιοριστικών μέτρων δημιουργικά.
 
Έχοντας εντυπωσιαστεί από τις σημαντικές διακρίσεις και επιτυχίες που έχετε καταφέρει σε σύντομο χρονικό διάστημα, φαντάζομαι ότι θα αντιμετωπίσατε προκλήσεις και δυσκολίες. Ποιες ήταν αυτές;
Η μόνη πρόκληση και η μόνη δυσκολία είναι να μπορέσεις να μείνεις πιστός σε αυτό που έχεις οραματιστεί από την αρχή να χαράξεις. Δηλαδή το δύσκολο είναι να διατηρήσεις μια διαδρομή με συνέπεια έχοντας γύρω τις σειρήνες που μπορεί να σε βγάζουν από το δρόμο, οι οποίες είναι πολλές και ειδικά την περασμένη δεκαετία και δεκαπενταετία. Όταν ξεκινούσα εγώ ήταν πολλοί πειρασμοί, όπως για παράδειγμα μπορείς εύκολα να δημιουργήσεις ένα λάθος σήμα και να σε πάει αλλού η συνθήκη από το όραμά σου.

Σε ηλικία 19 ετών συνθέσατε το μουσικό σήμα των Ολυμπιακών αγώνων για την Αθήνα το 2004. Θέλω να μας πείτε πως αντιμετωπίσατε μια τόσο σημαντική διάκριση σε μια εύθραυστη ηλικία των δεκαεννέα ετών. Ήταν αυτό το εφαλτήριο για ένα δρόμο επιτυχιών που προμηνυόταν ίσως από τότε για εσάς;
Σίγουρα ήταν η αρχή, όμως σε ένα άλλο πεδίο που είχα συνηθίσει τότε να δουλεύω. Τότε ασχολούμουν πολύ με τη διαφήμιση, την εικόνα και το θέατρο. Ευτυχώς που ήμουν σε αυτή την ηλικία και το μέγεθος αυτής της επιτυχίας το αντιλαμβάνομαι σήμερα. Δουλεύαμε από το 2002 για να μπορούμε να έχουμε αποτέλεσμα το 2004 που κάναμε πάνω από 25 ταινίες, 30 ντοκιμαντέρ για όλο τον κόσμο, μουσικές και μέσα σε αυτόν τον πυρετό δεν πρόλαβα να καταλάβω τη σημαντικότητα του πράγματος, γιατί ενδεχομένως μπορεί να είχα πάρει αέρα.

Είστε αποκλειστικά αφοσιωμένος σε αυτό που κάνετε; Έχετε βγει ποτέ εκτός προγράμματος; Σαν καλλιτέχνης είστε πολύ προγραμματιστής και ορθολογιστής με ότι καταπιάνεστε;
Ναι, πρέπει να έχεις και τις δύο πλευρές γιατί ο καλλιτέχνης την ώρα που παράγει δεν πρέπει να σκέφτεται. Αυτό είναι ένας άγραφος νόμος, που καλό είναι να τον τηρείς όσο μπορείς. Δεν πρέπει να σκέφτεσαι και να αυτοκρίνεσαι την ώρα που δημιουργείς κάτι, αλλά πρέπει να έχεις τη δυνατότητα και την ικανότητα να αποστασιοποιείσαι από το έργο κάποια στιγμή είτε αυτό το έχεις ήδη παραδώσει στον κόσμο, είτε όχι. Η δεύτερη περίπτωση είναι ακόμη πιο καλή πιο κρίσιμη για να δεις τι είναι αυτό που έχεις δημιουργήσει αν είναι κάτι χρήσιμο ή αν θα προσέθετε κάτι στο σύνολο της τέχνης.

Σε μια δύσκολη οικονομικά εποχή θα παροτρύνατε τους νέους να ασχοληθούν επαγγελματικά με τη μουσική; Θεωρείτε πως μέσω αυτής, κάποιος μπορεί να εξασφαλίσει τα χρήματα αυτά που θα του αρκούσαν για να ζήσει ικανοποιητικά;
Φυσικά και θα παρότρυνα τους νέους να ακολουθήσουν το όνειρο τους εφόσον είναι αυτό που τους καλεί. Η αλήθεια είναι, ότι ως μουσικός πλέον δεν μπορείς να βιοποριστείς από αυτό αποκλειστικά. Κι εγώ παράλληλα δούλευα στη δισκογραφία για να μπορώ να γράφω μουσική για το θέατρο -που αγαπώ πολύ- από την οποία όμως δεν αμειβόμουν αρκετά για να μπορέσω να ζήσω. Η τέχνη στην Ελλάδα και γενικότερα στον κόσμο δεν έχει μεγάλη καταναλωτική γκάμα σε σχέση με παλιότερα, διότι δεν θα αγοράσει κάποιος συχνά CD για να ακούσει μουσική.

Ποιες εμπειρίες αποκτήσατε από την περσινή σας περιοδεία με την Ελεονώρα Ζουγανέλη;
Ήταν εξαιρετική εμπειρία η περιοδεία και συνάμα δύσκολη λόγω της καθημερινής μετακίνησης από πόλη σε πόλη, όμως δουλειά του καλλιτέχνη είναι να βρίσκεται ανάμεσα σε κόσμο.

Από τι εμπνέεστε κατά τη διάρκεια των περιοδειών;
Εμπνέομαι από την καθημερινότητα. Δεν ξέρω πόσο απλό ακούγεται αυτό, αλλά η καθημερινότητα είναι αυτό που από το ένα λεπτό σε πάει στο επόμενο. Οπότε η ίδια η ζωή, η έμπνευση, η ελευθερία σου μπορεί να σε κρατάει σε μια αφύπνιση και να σε εμπνέει να προχωράς να ζεις καλύτερα και να είσαι καλά να είσαι με τους ανθρώπους που αγαπάς.

Πώς αισθάνεστε που φέτος ίσως να μην γίνουν το καλοκαίρι οι συναυλίες;
Μπορεί να μη το ζήσουμε αυτό αλλά ένας χρόνος μπροστά σε τόσα που το έχουμε χαρεί αλλά και που θα χαρούμε, αξίζει να αφιερωθεί μόνο και μόνο για λόγους υγείας.

Ποια είναι η κοινή συνισταμένη των καλλιτεχνών με τους οποίους επιλέγετε να συνεργαστείτε;
H ποιότητα. Με ενδιαφέρει ο καλλιτέχνης να μπορεί να πιάσει αυτή τη χρυσόσκονη που δεν φαίνεται και να μεταδώσει το κομμάτι με πραγματική ποιότητα και όχι σαν να είναι μια συνεργασία μόνο και μόνο για να γίνει.

Βλέπουμε ότι σε πολλά τραγούδια επιλέγετε εσείς να είστε ερμηνευτής. Μάλιστα πρόσφατα κυκλοφορήσατε και το τραγούδι «Μωρό μου» που το ερμηνεύετε ο ίδιος. Θα το δούμε και σε μια πιο σταθερή βάση αυτό;
To ερμηνευτικό κομμάτι το βγάζω απ’ το συρτάρι την ώρα που δεν το τολμάει κανείς. Το τραγούδι «Μωρό μου» για παράδειγμα είναι τόσο old school και όχι τόσο της μόδας και όλο αυτό που πραγματεύεται είναι τελείως εκτός εποχής, πράγμα που με κάνει να θέλω να ασχοληθώ εγώ μαζί του. Δεν φαντάζομαι να το ερμηνεύει κάποιος άλλος στη θέση μου. Κατά κάποιον τρόπο ήρθε, με βρήκε και το ανέσυρα πραγματικά από την ψυχή μου. Θα ερμηνεύω τα τραγούδια μου όταν προκύπτει και όχι με τη βία.

Έχετε γράψει μουσική για θεατρικές, τηλεοπτικές παραστάσεις και για κινηματογραφικές παραγωγές όπως για παράδειγμα τη διασκευή του μιούζικαλ «Billy Elliot», τη μουσική του τηλεοπτικού «Τσαντιριού», μουσική για το θέατρο «Ντόλλυ η προξενήτρα». Ποιες από αυτές θεωρείτε ότι ήταν σταθμοί όσον αφορά τη μετέπειτα πορεία σας στο χώρο;
Ο «Ρωμαίος και η Ιουλιέτα» σε σκηνοθεσία του Λιγνάδη, το «Κρίμα που είναι πόρνη» ή οι «Βάτραχοι» πάλι σε σκηνοθεσία του ίδιου . Επίσης, η πρώτη μου συνεργασία με τον Λαζόπουλο στο θέατρο «Πού πάει αυτό το λεωφορείο», η «Ευτυχία» Παπαγιαννοπούλου» σε σκηνοθεσία του Ζούλια με την Νένα Μεντή, μια παράσταση που παίχτηκε 10 χρόνια.

Η αποτυχία ή η επιτυχία είναι αυτό που μας καθορίζει και μας διαμορφώνει;
Σαφώς και η αποτυχία. Η αποτυχία θα σε διαμορφώσει καλλιτεχνικά και η επιτυχία θα σε διαμορφώσει προσωπικά, στο κομμάτι του εαυτού σου. Στην επιτυχία, θα διαχειριστείς το κομμάτι της προσωπικότητας σου, πώς δηλαδή στέκεσαι απέναντι σε αυτό και στην αποτυχία θα διαχειριστείς το κομμάτι της καλλιτεχνικής σου υπόστασης, δηλαδή τι δεν έκανα καλά, τι πρέπει να κάνω για να γίνει καλύτερο. Το κομμάτι της επιτυχίας πρέπει να έχεις την ψυχραιμία και την ωριμότητα να το χρησιμοποιήσεις, ώστε να μη χάσεις τον εαυτό σου, την προσωπική σου υπόσταση. Χρειάζονται και τα δύο. Είναι και τα δύο κομβικά.

Έχετε εκπληρώσει τα περισσότερα όνειρά σας; Υπάρχει κάτι ακόμα που θέλετε να ανακαλύψετε;
Όνειρα δεν έχω εκπληρώσει ακόμα. Έχω εκπληρώσει επιθυμίες, για παράδειγμα συνεργασίες με άτομα που επιθυμούσα να συνεργαστώ από παιδί όπως την Μαρινέλλα, τον Νταλάρα, τον Πάριο. Έχω πάρει χαρά για κάποια πράγματα π.χ. όταν υπήρξα συνθέτης του σήματος των ολυμπιακών αγώνων. Όλες αυτές οι συνεργασίες είναι μια μεγάλη εικόνα ενός μεγάλου ονείρου. Θα ήθελα να μου δοθεί η ευλογία να αφήσω ένα αποτύπωμα στον χώρο, να μπορεί να πει κάποιος μετά από χρόνια, ότι αυτό είναι κάτι που εκπροσωπήθηκε από τον Γιάννη. Με ενδιαφέρει σαν στόχος η διαχρονικότητα, χωρίς να με αγχώνει αυτό.