Να μπορείς να τραγουδάς τα όσα δεν καταπίνεις

Μουσική, έρωτας, φίλοι και ποίηση. Τι ρόλο παίζουν στη ζωή του Σπύρου Παρασκευάκου;

Με αφορμή την συναυλία του στην Αγγλικανική Εκκλησία στις 30 Νοεμβρίου, δίνει στο Loaded.gr όλες τις απαντήσεις.

Συνέντευξη στην Αφροδίτη Παπακαλού

«Room Sessions»:Πώς μπήκαν στη ζωή σας;

Ξεκίνησε ως μια ανησυχία που εξελίχθηκε σε βαθιά ανάγκη επαναπροσδιορισμού. Είναι αυτό το αίσθημα που θέλεις να κλειστείς στο δωμάτιο σου όταν η ζωή σε έχει πληγώσει και να μη μιλήσεις σε κανέναν. Εκείνοι οι πρώτοι εφηβικοί έρωτες που στα φέρνουν αλλιώς απ’ ό,τι φαντάστηκες και θες να κλειδωθείς μέσα μέχρι να κλείσουν οι πληγές.

Και μετά τι γίνεται;

Και ύστερα κλείνουν και θες να φέρεις σπίτι σου τους φίλους σου. Δειλά στην αρχή, τους κολλητούς σου, αυτούς που θα σε αντέξουν στην ανάρρωση. Αυτούς στους οποίους μπορείς να γκρινιάξεις όσο θες, και ύστερα να γελάσεις σα να μην υπάρχει αύριο. Και ύστερα, όταν σταθείς κάπως στα πόδια σου, θέλεις να φέρεις και άλλους φίλους, να βάλεις μουσική και να ξορκίσετε το κακό.

Τα Room Sessions είναι όλα αυτά μαζί. Είναι η επιστροφή στα παιδικά μας δωμάτια, στον πιο δικό μας εαυτό, είναι η πιο βαθιά εξομολόγηση . Είναι μια συγκέντρωση φίλων, που σιγά σιγά μεγαλώνει και που μοιράζεστε κάτι κοινό. Μια κοινή αποδοχή εν τέλει, πως θα την περάσετε μαζί. Τη ζωή.

Γιατί στην Αγγλικανική Εκκλησία;

Ξεκίνησα πέρυσι τα Room Sessions σε μια σοφίτα. Σε ένα μικρό θεατράκι για λίγους. Φέτος περνάμε στο δεύτερο στάδιο, μεγαλώνουμε. Ανοίγουμε τη πόρτα μας για περισσότερους φίλους και οι ιστορίες μας μεγαλώνουν. Εμείς μεγαλώνουμε. Φέτος με απασχόλησε πολύ η έννοια του έρωτα και η έννοια της πίστης. Η σχέση μεταξύ αυτών των δύο.

Τι εννοείτε λέγοντας πίστη;

Όταν λέω πίστη, εννοώ τη προσωπική σχέση του καθένα με αυτό που τον τροφοδοτεί, που του δίνει ελπίδα και όραμα. H Αγγλικανική Εκκλησία είναι ένας εξαιρετικός χώρος από κάθε πλευρά -αρχιτεκτονική, ακουστική- και για όλα αυτά που συμβολίζει. Βρίσκω πολύ ενδιαφέρον να μπορούμε να μοιραστούμε ιστορίες ερωτικές και συναισθήματα σε έναν τέτοιο χώρο.

Σε τι θα διαφοροποιείται η φετινή παράσταση σε σχέση με τις περσινές;

Διαφοροποιείται αρχικά στο μέγεθος. Πέρυσι, ξεκίνησα σχεδόν μόνος με το πιάνο μου και βάζοντας τα τραγούδια μου στο στόμα μου για πρώτη φορά. Με τον φίλο μου Παύλο Κατσιβέλη στη κιθάρα και κάθε φορά έναν καλεσμένο. Φέτος είμαστε πολλοί. Μαζί μου έχω τον Σταύρο Νιφοράτο, την Κατερίνα Παράσχου, και την ηθοποιό Ιωάννα Λέκκα στο ρόλο της αφηγήτριας και όχι μόνο.

Φέτος όμως έχετε και μπάντα…

Ο Αλέξης Στενάκης στο κλαρινέτο και το σαξόφωνο, ο Αλέξανδρος Κούρος στα πλήκτρα και τα σύνθια και ο Ιάσονας Μαυρογεώργος στις κιθάρες και στις ενορχηστρώσεις. Φέτος μοιραζόμαστε όλοι τις ιστορίες και τα τραγούδια. Φέτος οραματίστηκα ένα μπλέξιμο πνευστών και συνθεσάιζερ. Ένα μπλέξιμο των μονολόγων μου και ποιημάτων μου, με τα τραγούδια μου. Ένα μπλέξιμο φυσικού και ηλεκτρονικού ήχου, στο οποίο ήρθε ο Ιάσονας να με βοηθήσει με τον καλύτερο τρόπο.

Στο«Δωμάτιό»σας τι συναντάμε;

Συναντάμε κατά κύριο λόγο τα τραγούδια μου, από τις δυο δισκογραφικές μου δουλειές «Απ΄ το μηδέν» και «Τρίτη Έξοδος», καθώς και τραγούδια μου από το θέατρο. Συναντάμε τα ποιήματά μου από την ποιητική μου συλλογή «Μικρά καρφιά», καθώς και από την επόμενη μου συλλογή που ετοιμάζω αυτόν τον καιρό. Συναντάμε διασκευές τραγουδιών από ανθρώπους που με επηρέασαν και θαυμάζω, φτιαγμένες με έναν νέο τρόπο, διαφορετικό, πιο κοντά στα δικά μου δεδομένα. Πιο πολύ από όλα, όμως, συναντάμε τον Σταύρο, την Κατερίνα, την Ιωάννα και τη μπάντα μου, γεμάτους ενέργεια και με μια βαθιά ανάγκη να μοιραστούμε ιστορίες και τραγούδια.

Παρ' όλα αυτά επιλέξατε να παρουσιάσετε τα τραγούδια σας «γυμνά»...

Γιατί στο γυμνό κρύβεται η ομορφιά. Πίσω από τα φτιασίδια, τα πολλά λόγια, την εικόνα και το μάρκετινγκ της εποχής μας, η ομορφιά κρύβεται στα απλά. Πάντα με ελκύει η απλότητα και η αθωότητα. Ειδικά στη τέχνη. Κάθε τραγούδι έχει να πει μια ιστορία και αυτή με αφορά. Φυσικά, πειραματίζομαι συνεχώς, με τους ήχους, με τις λέξεις, με όλα. Φυσικά, προσπαθώ να βρω τη φωνή μου κάθε φορά απ’ την αρχή και γι’ αυτό προκύπτουν και οι διασκευές των τραγουδιών με διαφορετικό τρόπο ενορχηστρωτικά . Αλλά, όλα αυτά στη βάση τους, κρύβουν μια απλότητα, ένα ξεγύμνωμα. Τα τραγούδια μου, είναι πάντα μικρές εξομολογήσεις. Γυμνές, χωρίς τίποτα επίπλαστο.

Διαβάζουμε για ένα «ταξίδι εξερεύνησης της πίστης και του έρωτα - του έρωτα και της πίστης». Πού συναντώνται;

Εξαρτάται τι είναι η πίστη για τον κάθε ένα και τι ο έρωτας. Εγώ από πολύ μικρός επέλεξα πως δε με αφορά καμία πίστη που δεν εξυμνεί τον έρωτα που επιλέγω, και κανένας έρωτας που δε σέβεται τα όσα πιστεύω. Για μένα, είναι δύο έννοιες που βαδίζουν παράλληλα. Ερωτεύομαι μόνο κάτι στο οποίο πιστεύω και πιστεύω μόνο σε ό,τι μου προκαλεί έρωτα και πάθος.

«Απ’ το μηδέν» και «Τρίτη Έξοδος». Τι έχετε κρατήσει;

Έχω κρατήσει ωραίες στιγμές κυρίως καθώς έγραφα τα τραγούδια.

Έχω κρατήσει όλο το συναίσθημα της δημιουργίας, το πάθος, την όρεξη, τη συγκίνηση των στιγμών.

Έχω κρατήσει ένα βαθύ αίσθημα, γράφοντας τον Φετινό Νοέμβρη σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, τη γνωριμία μου μαζί του, την αγάπη μου γι’ αυτόν και τα λόγια του, ένα προς ένα.

Έχω κρατήσει την πίστη του εκδότη μου, Παρασκευά Καρασούλου, σε μένα και όλης της Μικρής Άρκτου.

Έχω κρατήσει τη συνεργασία μου με τον Φοίβο Δεληβοριά  -που θαυμάζω και λατρεύω- στο «Ο μόνος και η μόνη». Και τις στιγμές με την Πολυξένη Καράκογλου, στο « Ο Άνθρωπος μπορεί» και σε όλη τη διαδρομή από τότε.

Έχω κρατήσει το έργο. Έχω κρατήσει τα τραγούδια και το αίσθημα της εποχής εκείνης.

Φιλίες;

Σε κάποιες περιπτώσεις ήμουν τυχερός και μου έμειναν και κάποιες σημαντικές φιλίες. Σε κάποιες όχι. Έτσι είναι αυτά.Φέτος το καλοκαίρι, έχοντας κλειστεί στον εαυτό μου και απομονωθεί κάποια στιγμή, λαμβάνω ένα μήνυμα από τον Ζαχαρία Καρούνη, που είχαμε να μιλήσουμε καιρό: «…δεν είσαι καλά. Στις 21.00΄, έρχομαι να σε πάρω. Θα σε πάω βραδινή βόλτα στη θάλασσα». Αυτά μένουν. Αν είσαι τυχερός, κάποιες βαθιές φιλίες από ανθρώπους που εκτιμάς και σε εκτιμούν, που μετά από τόσα χρόνια χωρίς να χρειαστεί να πεις τίποτα, ξέρουν πότε δεν είσαι καλά και τι αγαπάς πιο πολύ από όλα, για να στο προσφέρουν απλόχερα. Με τέτοια άνεση, που δε χρειάζεται καν να σε ρωτήσουν. Επιβάλλουν την αγάπη τους. Αλλά πάνω από όλα, μένουν τα τραγούδια μας.

Γράφετε τραγούδια αυτόν τον καιρό;

Γράφω τραγούδια. Γράφω και μοιράζομαι απλόχερα. Γράφω στην Κατερίνα, στον Σταύρο, σε πολλούς, αλλά κυρίως δημιουργώ μια σχέση με τον εαυτό μου πιο δυνατή. Γράφω τραγούδια για εμένα, ανακαλύπτω τις φωνές μου και το σύμπαν μου. Ετοιμάζω, λοιπόν, έναν κύκλο τραγουδιών, ολόδικά μου, βαθιά ερωτικό και πολύ διαφορετικό από τα μέχρι τώρα.

Ποιητής, τραγουδοποιός ερμηνευτής. Τι είναι πιο κοντά σε εσάς;

Όλα τους είμαι εγώ. Δε με νοιάζουνε οι τίτλοι πια. Ποτέ δε με ένοιαξαν να σας πω την αλήθεια. Προσπαθώ να αντέξω απλά ό,τι δε χωράει. Την ασχήμια, τα παράλογα της καθημερινότητας, το πώς αναγκαστήκαμε να ζούμε σα σκλάβοι, το πώς δεν εκτιμάται η δουλειά και το ταλέντο μιας ολόκληρης γενιάς, το πώς ζούμε με τρεις και εξήντα και άλλες φορές, την τόση ομορφιά στους ανθρώπους, σε μια αγκαλιά και σε ένα κεφάλι που γέρνει στον ώμο σου. Ένα φιλί. Έναν έρωτα που δεν μπορεί να υπάρξει και να αναπτυχθεί .

Προσπαθώντας, λοιπόν, να καταπιώ όλα αυτά, «ξερνάω» τραγούδια, «ξερνάω» ποιήματα, λέξεις, μουσικές. Ούτε κι εγώ ξέρω κάθε φορά τι προκύπτει και πότε. Ξέρω, όμως, με σιγουριά, πως το να βρίσκεις τη φωνή σου, είναι το πιο μεγάλο πράγμα. Να μπορείς να μιλήσεις και να ακουστείς. Και να αντιμιλήσεις. Ξανά και ξανά. Να μπορείς να τραγουδάς τα όσα δεν καταπίνεις. Αυτό με αφορά.

 Αν σας ζητούσαμε να διαλέξετε ένα ποίημα για να κλείσουμε, ποιο θα ήταν αυτό;

«Τα μικρά καρφιά», από την ομώνυμη ποιητική μου συλλογή:

Αν με ρωτούσες τι θα ήθελα από εσένα ,
θα’ θελα να ‘χεις στην πλάτη σου δύο μικρά καρφιά.

και ύστερα να πάρω μια κλωστή,

η λίγο σπάγκο,

η λίγο σύρμα 
και να του δέσω τις άκρες στα καρφιά. 
ύστερα να γεμίσω τους τοίχους με άλλα καρφιά. 
και να σε κρεμάσω πάνω εκεί.

και ύστερα,

όχι όχι δεν μ’ αρέσεις εκεί,

θα σε βάλω πιο δίπλα.
όχι όχι, ούτε εκεί μ’ αρέσεις, πολύ φως επάνω σου,
νομίζω πιο καλά εδώ πάνω από το κρεβάτι
θα μπορούσα βέβαια

να χρησιμοποιήσω πινέζες αντί για καρφιά

για να μη σου πονέσω την πλάτη. 
φοβάμαι όμως πως δεν θα αντέξουν το βάρος σου. 
και, δε λέω, θα με νοιάξει που θα πέσεις μες στην νύχτα στο κεφάλι μου
και σίγουρα θα πονέσεις τόσο ξεροκέφαλος (όπως έλεγες ) που είμαι . 
αλλά πιο πολύ σκέφτομαι

πως δεν μ’ αρέσει

να μου διακόπτουν τα όνειρα.
καρφιά λοιπόν. 

και σε άλλο τοίχο.

Photo credits © VaGGiNet / EvaGGelia Thomakou 

Περισσότερα για την συναυλία ΕΔΩ: