Το Top 10 των Λάργκο

Ζητήσαμε από τους Θεσσαλονικείς Λάργκο με αφορμή την κυκλοφορία του νέου τους δίσκου «Τα Λάθη» και την παρουσίασή του στο Gagarin 205 στις 22 Νοεμβρίου, να μας παρουσιάσουν τα δικά τους δέκα αγαπημένα albums.

Ιδού λοιπόν, τι μας έγραψε ο τρομπετίστας του συγκροτήματος Παύλος Μέτσιος.

Τρύπες - Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι (1996)

Aκόμη θυμάμαι -και πώς να ξεχάσω άλλωστε- την εποχή που κυκλοφόρησε. Ήταν μια ενδιάμεση περίοδος που τα πικάπ είχαν αρχίσει να  παραδίδουν  το πνεύμα τους και το cd player δεν είχε έρθει ακόμα στο σπίτι μας, οπότε η κασέτα  ήταν αρχηγούλης. Ήδη είχα ακούσει το live “Κράτα το σώου μαϊμού” και ρίγη ακατανόητα με κυρίευσαν, οπότε η λύση ήταν μια: έπρεπε να δελεάσεις κάποιον να σου αντιγράψει μια κασέτα με το “Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι”, μια κασέτα που θα σου υποσχόταν ένα αξέχαστο ταξίδι. Το κεφάλι ήταν άλλο πράμα, καταλάβαινες ότι είχε αρχίσει ο εκτροχιασμός και παρασυρόσουν όντως σε ένα όμορφο σφαγείο. Ήταν οι ακατάληπτες λέξεις, οι στριγκλιές, όλα ένα ξεκούρδιστο τσίρκο που δεν θα το άλλαζα για πολύ καιρό ακόμα. Επηρέασε βαθύτατα την μπάντα και συνειδητά τολμώ να πω ότι είναι το βαρόμετρο που έχουμε σαν Λάργκο. Προχθές πάλι το άκουσα και ένα κολλημένο μειδίαμα εμφανίστηκε στο πρόσωπό μου, γι΄ αυτό και σήμερα δεν με εντυπωσιάζουν οι εφήμεροι τζόκερς, με το “Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι” είχα στήσει τους δικούς μου τότε  πιο πελώριους και πιο εκμηδενισμένους.

 

Fela kuti – Zombie (1976)

Ένας άκρως πολιτικός δίσκος και όχι μόνο στα χαρτιά, οι άνθρωποι ξυλοκοπήθηκαν, ο ίδιος ο Fela Kuti είδε την μάνα του να δολοφονείται, και τον  στρατό να καταστρέφει την κολεκτίβα του. Στον απόηχο αυτών των γεγονότων το άλμπουμ σε τραβάει απ' το γιακά και σε στύβει σε ένα χωνευτήρι ρυθμών, αντανακλαστικών ερωταπαντήσεων, ένστικτο και σώμα σε πλήρη εγρήγορση σε ένα βαθμό αδιανόητο να τον κατανοήσουμε αφού τα βιώματά μας είναι λιγότερο επικίνδυνα. Η afro αισθητική πάντα μας γοήτευε σαν σχήμα, να προσπαθήσουμε να απομιμηθούμε και να εκφράσουμε κάτι από αυτήν την ενέργεια!

 

Chicago Τransit Αuthority - Chicago transit authority (1969)

Πριν ακόμα μετατραπούν σε απλώς Chicago, λίγο πριν δεχτούν την μήνυση των σιδηροδρομικών γραμμών του Chicago City, κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους. Μπορεί φαινομενικά και ηχητικά να μην συναντάμε πολλές ομοιότητες, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη μπάντα που να έχουμε περισσότερες ομοιότητες. Επτά αυτοί, επτά και εμείς, rock n’roll with horns αυτοί, mediterranean rock with horns εμείς, πλάκα κάνω! Είναι, πάντως απίστευτο πώς μια μπάντα εφτά ατόμων επιβίωσε τόσα χρόνια με όρους ισονομίας -τράβα εσύ τώρα για να τραβήξω εγώ μετά όταν δεν θα είσαι  σε φάση- μια παρέα εξωφρενικής μουσικότητας που δεν πνίγηκε στα narcotics και ήταν αρκετά σοβαρή για να αντέξει το χίπικο αστείο, πολιτικοί αλλά όχι πολιτικάντηδες, νομίζω μας ταιριάζουν γάντι χε!

Θανάσης Παπακωσταντίνου και Λαϊκεδέλικα - Τα ζωντανά (2004)

Από τον κατάλογο του Θάναση μπορείς σχεδόν να βρεις μια αναφορά μας, δεν είναι ντροπή, κατά κάποιο τρόπο όμως το ζωντανό αυτό εδώ έχω την εντύπωση ότι μας έκανε να βγούμε έξω, να αναζητήσουμε μεγάλες μουσικές παρέες, να επαναπροσδιορίσουμε την συντροφικότητα μέσα σε μία μπάντα-παρέα, γενικότερα έδωσε πίστη σε μια γενιά να μαζευτεί να φτιάξει μουσική με ετερόκλητα και εκλεκτικά στοιχεία δείχνοντάς έναν ενδιάμεσο δρόμο στο ήδη διαβρωμένο έντεχνο και στην ύστερη γραφικότητα του ελληνικού ροκ.

Mode Plagal - 3 (2001)

Σίγουρα δεν είχαν την απήχηση μιας ποπ μπάντας, άλλα όσοι τους ξέραμε κάναμε πολύ καλά οι άλλοι έχαναν. Εξαιρετικό φιουζιον, φανταστικοί παίκτες με σκέψη. Στο τρίτο τους ανδραγάθημα πιο ουσιαστικοί, χιουμοριστικοί και ακομπλεξάριστοι. H  παράδοση εδώ λειτουργεί σε αναφορικό πλαίσιο έτσι όπως θα έπρεπε να είναι, δεν προσπαθούν να μπουν σε κανενός τα παπούτσια , εδώ ο βερμπαλισμός ποτέ δεν είχε οπαδό! Ασυνείδητα ενυπάρχουν μέσα μας.

Boban Markovic - Boban i Marko (2003)

Εδω είναι βαλκάνια, είμεθα βαλκανιστές, παράξενοι και φουριόζοι. Το βαλκανικό ταπεραμέντο είναι δύσκολο να το εξηγήσεις με παραδείγματα, είναι σαν το ελληνικό ροκ που λέει και ο Πουλίκας, αδύνατον να οριστεί. Ο Μπόμπαν ειναι μπόμπα και είναι ο πατέρας και ποιος ο ρόλος του πατέρα; Μα, να παραδώσει την σκυτάλη στον γιό και έπειτα ο Μαρκουλάκης είναι το αφεντικό, απύθμενο ταλέντο από τα γεννοφάσκια του. Πάντα προσπαθούσαμε να αποδώσουμε αυτούς τους βαλκανικούς κραδασμούς έστω και αν λαχανιάζουμε και ιδρώνουμε στο πρώτο λεπτό στο τέλος της ημέρας νιώθουμε νεότεροι.

Rage against the machine - Rage against the machine (1991)

Το 1991 ήταν η καλύτερη χρονιά για τα 90s λένε οι ειδικοί,  ε, ας είναι και ας πιούμε στην υγειά αυτής της φλόγας που καίει μες στο κεφάλι μας ακόμα σαν πυρωμένο διαμάντι. Tο Killing in the name ήταν οριακό για μια γενιά, η επανάληψη του μηνύματος βρήκε αποδέκτες, άλλοτε η οργή αξιοποιήθηκε, άλλοτε έσκασε σαν μπαλονάκι. Πλέον νηφάλιοι κρατάμε μικρό καλαθάκι προσπαθώντας να αποσώσουμε την σπίθα αυτού του μετεφηβικού μανιφέστου και ας είναι τα πόδια μας βαριά.

Mano negra - Puta’s fever (1989)

Το πολυγλωσσικό ατού, η μεσογειακή έξαρση που φτάνει μέχρι την Καραϊβική και η αδελφική συνύπαρξη ήταν η ιστορία που μας είπαν οι Μano Νegra είτε στα αγγλικά, είτε στα γαλλικά, είτε στα ισπανικά. Πανκ που βρέχεται απ' την Μεσόγειο και αντικρίζει τον Ατλαντικό, υψώνει στεντόρεια φωνή και μας παίρνει στο διάβα της, από τα πάρτι στα πανεπιστήμια ως τις ανομολόγητες extravagance κιβυσθίσεις που κάναμε σαν είμαστε παιδιά, μας έδωσε τέμπο!

Tinariwen - Aman iman (2007)

Οι Tinariwen μια κολεκτίβα ανθρώπων από το Mάλι, απόγονοι της φυλής Τουαρέγκ, φυλή αντάρτικη με άγριο ένστικτο και σφυγμό που κροταλίζει σχεδόν σαν κρουστό! Το τοπίο που αντίκριζαν κάθε πρωί εκεί λέγεται sahel, μια έρημος χωμάτινη σαν δομικό υλικό για πρωτόπλαστους! τα κατάφεραν, έφτασαν Λονδίνο σαν ρομαντικοί παραβάτες πριν από κάποια χρόνια και έπειτα οργώνουν την υφήλιο. Ο ήχος τους σύγχρονος χωρίς να αποποιείται τον πατρογονικό οίστρο, τους θαυμάζουμε όσο πιθανόν θα τους θαύμαζε και ο Jimmy Hendrix αν ζούσε ή αν ζει!

Gevende - Sen balik degilsin ki (2011)

Για το τέλος θα μπορούσαμε να διαλέξουμε ένα σωρό σχήματα και καλλιτέχνες που μας επηρέασαν από την ροκ του '60 και του '70 (Doors, Zeppelin, Purple) που όλοι κατηχηθήκαμε στα '90s, μέχρι παππούδες που παίζουν ζουρνάδες και κλαρίνα από το Γηδά μέχρι την Σαμαρίνα, όμως θα προτιμήσω μια ενεργή μπάντα σύγχρονη και γειτονοπούλα που τόσο πολύ μας ταιριάζει, τους Gevende. “Kανκα”στα τουρκικά σημαίνει φίλος εξ αίματος, μια τέτοια είδους συγγένεια ασυνείδητη έχουμε με τους Gevende σε όλες μας τις εκφάνσεις. Ακόμη και στα prog τους ακόμη και στα smooth τους υπάρχει μια άγνωστη για την ώρα από μέρους μας συμπάθεια και ταύτιση.

Περισσότερα για το live των Λάργκο ΕΔΩ: