«Η μουσική, όπως και η ζωή, είναι μια αλληλουχία προκλήσεων»

Ο Πέτρος Κλαμπάνης παίζει απόψε στο Gazarte και λίγο πριν ανέβει στη σκηνή απαντάει στις ερωτήσεις του Loaded.gr

Ο Πέτρος ως γνωστόν ζει ανάμεσα σε Νέα Υόρκη και Ελλάδα, ταξιδεύοντας συνεχώς για συναυλίες. Ευκαιρία για προσγείωση απόψε στο Gazarte για να παρουσιάσει με τους μουσικούς του, Kristjan Randalu και Bodek Janke και το νέο του άλμπουμ «Irrationalities», με σπέσιαλ καλεσμένη τη Δήμητρα Γαλάνη.

Αγοράστε κατευθείαν από το Loaded.gr ΕΔΩ εισιτήρια για απόψε.

Πες μας καταρχάς για το νέο άλμπουμ σου.
Το νέο album, λέγεται Irrationalities. Αποτελείται κυρίως από δικές μου συνθέσεις και υλικό με το οποίο δούλευα τα τελευταία 3 χρόνια. Σε αυτό το υλικό προσθέσαμε δύο διασκευές, πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, το «Θάλασσα Πλατιά» του Μάνου Χατζιδάκι και μία δική μου εκδοχή του jazz standard «Blame Ιt on Μy Υouth» των Levant/Heyman. Ηχογραφήθηκε στην Αθήνα με τους Kristjan Randalu και Bodek Janke, δύο εξαιρετικούς μουσικούς και καλούς συνεργάτες. Η παραγωγή έγινε στη Νέα Υόρκη, σε συνεργασία με τους σπουδαίους Nate Wood και James Farber- έναν sound engineer που αφήνει το στίγμα του στη σύγχρονη jazz δισκογραφία. Η μουσική έχει να κάνει με τον παραλογισμό της εποχής μας, έξω και μέσα μας. Η βασική πηγή έμπνευσης είναι η δύναμη αλλά και η τρέλα που χρειάζεται κάποιος για να εφευρίσκει από την αρχή τον εαυτό του και να βρίσκει ξανά νόημα και χαρά στην ζωή.

Τι θα δούμε και τι θα ακούσουμε στην παρουσίαση στο Gazarte;
Στο Gazarte θα αναπαράξουμε τον ηχητικό και οπτικό κόσμο του Irrationalities. Ο Kristjan και o Bodek θα είναι φυσικά μαζί μου στη σκηνή, όπου με μεγάλη χαρά θα συναντήσουμε και τη Δήμητρα Γαλάνη, που θα μας τιμήσει με την παρουσία της για ένα τραγούδι. Όπως θα δει κάποιος, το project έχει έντονο οπτικό χαρακτήρα, με τα καταπληκτικά γραφιστικά της Κατερίνας Καραλή, για το artwork του δίσκου, αλλά και βίντεο από νέους σκηνοθέτες, όπως ο Αντώνης Κιτσίκης και ο Δημήτρης Λαμπρίδης. Για την παράσταση αυτή συνεργάζομαι και μια ομάδα visual artists - με την Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου στα φώτα και την Ελένη Κυρμιζάκη στο video art.

Οι Έλληνες ακροατές έχουν αποκτήσει τζαζ συνείδηση;
Πιστεύω πως ναι. Είναι μια διαδικασία που παίρνει χρόνο. Θα τολμήσω να αντιστοιχίσω την μουσική με την γεύση. Η εμπειρία ακρόασης είναι σαν κάποιος να απολαμβάνει την γεύση ενός πολύ ιδιαίτερου ποτού ή φαγητού. Η προσοχή στην λεπτομέρεια είναι πολύ σημαντική. Ποιες αισθήσεις ενεργοποιούνται κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας; Ποια είναι η επίγευση; Η ανάμνηση της γεύσης; Όσο πιο μέσα σε αυτόν τον κόσμο μπαίνει κάποιος, τόσο πιο γενναιόδωρος ο κόσμος αυτός γίνεται.

Η τζαζ έχει εθνικά χρώματα;
Κατ’ αρχάς η jazz έχει πολλά χρώματα και πρόσωπα. Είναι τελικά μια μουσική γλώσσα πολύ δεκτική σε επιρροές, οπότε με αυτή τη λογική μπορεί να συμπεριλαμβάνει διαφορετικές μουσικές παραδόσεις – κάτι που το βρίσκω και εξαιρετικά γοητευτικό. Το πρώτο μεγάλο «άνοιγμα» της jazz έγινε στα 50's με την αλληλεπίδραση του latin στοιχείου με την bebop, στη Νέα Υόρκη. Ο Dizzy Gillespie ήταν ένας από τους πρωτοπόρους. Ακολούθησε η αλληλεπίδραση με την Βραζιλιάνικη μουσική (Jobim, Joao Gilberto), την Ινδική μουσική (Shakti / John McLaughlin), την Ευρωπαϊκή αισθητική (ECM) κλπ. Το ελληνικό χρώμα σε συνδυασμό με την jazz γλώσσα είναι ένα πεδίο που με ενδιαφέρει πολύ και θέλω να συνεχίσω να πειραματίζομαι.

Διαφέρει το τζαζ κοινό από χώρα σε χώρα;
Υπάρχουν διαφορές, ναι. Για να μπορέσει να «μιλήσει» αυτή η μουσική στον ακροατή, χρειάζεται ένα επίπεδο συγκέντρωσης και μία σχετική καλλιέργεια ή εκπαίδευση αν θέλετε. Πιστεύω πως το ευρωπαϊκό κοινό λόγω της κλασικής μουσικής παράδοσης είναι πιο δεκτικό σε μια jazz μουσική εμπειρία, live ή όχι. Επίσης έχει να κάνει με την εποχή που έγινε αυτό το είδος γνωστό στην κάθε χώρα. Για παράδειγμα το κοινό της Γερμανίας έμαθε αυτή τη μουσική στα 60's, οπότε το κοινό αυτό είναι συνήθως μεγαλύτερο σε ηλικία, γιατί έχει σχετίσει την jazz με τα νεανικά του χρόνια. Στην Ρωσία αντίθετα, η jazz παρόλο που ήταν γνωστή κατά την διάρκεια του σοβιετικού καθεστώτος, έγινε πιο δημοφιλής μετά το 1990, οπότε το κοινό είναι νεότερο.

Ποια είναι μία βασική διαφορά και μία βασική ομοιότητα;
Η μουσική μιλάει με έναν μοναδικό τρόπο στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Αυτό είναι κάτι κοινό, ανεξαρτήτως χώρας, ηπείρου, κουλτούρας ή καλλιέργειας. Βρίσκει μια θέση στο μυαλό, στην καρδιά, σε ταξιδεύει ή σε αφήνει αδιάφορο. Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι με τη τζαζ μιλάω σε μια παγκόσμια γλώσσα, σε μια παγκόσμια κοινότητα.

Ποια θεωρείς την πιο μεγάλη πρόκληση για σένα, στην καριέρα σου; 
Το να συνεχίζω να είμαι δημιουργικός, το να υπηρετώ τη μουσική που αγαπώ με συνέπεια, και όπως έλεγα και πριν, το να μπορώ μέσα στους έντονους ρυθμούς να ανακαλύπτω ξανά και ξανά τον εαυτό μου, χωρίς να τελματώνω. Το «burn out» είναι πολύ κοινός κίνδυνος. Καμιά φορά σκέφτομαι πως είναι ένα πολύ ευαίσθητο πράγμα το να είναι κάποιος ένας δημιουργικός μουσικός, αλλά είναι αυτή ακριβώς η ευαισθησία στα ερεθίσματα που γεννά και την ίδια τη μουσική. Τελικά, η μουσική, όπως και η ζωή, είναι μια αλληλουχία προκλήσεων. Απλά βουτάς, κολυμπάς, και τις καλωσορίζεις, όπως έρχονται.