Johnny Boy: «Θέλω το κοινό να θυμάται την ενέργεια που του δίνω μέσα από την φωνή μου»
Ο ράπερ μιλάει στο loaded με αφορμή το live του στο Ίλιον Plus
Φεύγοντας από το Μέμφις είχαμε ως πλάνο να κοιμηθούμε το βράδυ στο Τούπελο, την πόλη που γεννήθηκε ο Elvis Presley. Αλλά, πριν;
Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Ημέρα 3η και 4η: Βαλτιμόρη, Maryland
Ημέρα 5η και 6η: on the road για Νάσβιλ Τενεσί
Ημέρα 6η και 7η: Στην πιο μουσική πόλη του κόσμου, το Νάσβιλ
Ημέρα 8η και 9η: Μέμφις, η πόλη του Elvis
Η απόσταση δεν ήταν πολύ μεγάλη, χάσαμε όμως λίγο χρόνο με το αυτοκίνητο που παρουσίασε κάποια προβλήματα. Πριν όμως φτάσουμε στο Tupelo, το βράδυ, κάναμε μία παράκαμψη από τη θρυλική Αλαμπάμα. Νότος.
Μπαίνοντας στην Πολιτεία μία ταμπέλα μας καλωσόριζε: «Sweet Home Alabama». Ναι, ναι. Τέλεια υποδοχή.
Θέλαμε κι επισκεφτήκαμε δύο φημισμένα στούντιο. Το ένα είναι το περίφημο Muscle Shoals Sound Studio. Εκεί έχουν ηχογραφήσει δίσκους τους οι The Rolling Stones, Aretha Franklin, George Michael, Wilson Pickett, Willie Nelson, Lynyrd Skynyrd, Joe Cocker, Levon Helm, Paul Simon, Bob Seger, Rod Stewart, Tamiko Jones και Cat Stevens.
Φτάσαμε στις 5 το απόγευμα, μόλις έκλεινε το στούντιο. Αλλά μας λυπήθηκε το παιδί που ήταν εκεί, ένας ηχολήπτης (φωτογραφία) και όχι μόνο μας άνοιξε αλλά μας έκανε και μία prive ξενάγηση.
Αμέσως μετά πήγαμε στα -κοντινά- Fame Recording Studios. Αλλο σπουδαίο στούντιο κι αυτό. Εδώ δεν ήταν κλειστά, αντίθετα ηχογραφούσαν κιόλας. Αλλά εκείνος που ανέλαβε την ξενάγησή μας, βαριόταν ασυστόλως... Αλλά τσίμπησε 10 δολάρια από κάθε άτομο. Ετσι γίνονται οι καλές δουλειές.
Ωραία η μουσική αλλά επιτέλους ήρθε η ώρα του φαγητού. Ηταν άλλωστε 7 το απόγευμα ήδη και σταματήσαμε σε μία από τις αλυσίδες στο δρόμο, το Ruby Tuesday. Αν ήξερα τι θα τρώγαμε θα προτιμούσα να μείνω νηστικός για ένα διήμερο.
Φτάσαμε στο Tupelo αργά, την ίδια νύχτα. Και βρήκαμε ξενοδοχείο λίγο έξω από την πόλη, το μέρος που γεννήθηκε ο Elvis Presley. Μία μικρή πόλη 35 χιλιάδων κατοίκων περίπου. Ομορφη δεν λέω...
Στο σπίτι του Elvis πήγαμε την επομένη το πρωί. Εντάξει, τίποτε το σπουδαίο. Μόνο η αίσθηση. Οχι πως δεν άξιζε βέβαια. Δείτε στις δύο φωτογραφίες παρακάτω. Το διατηρούν όπως ήταν ακριβώς. Εκεί έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του.
Ήταν και μία γηραιά κυρία στην είσοδο που έλεγε ιστορίες από τότε... Δεν φάνηκε να είχε παίξει τίποτε μεταξύ τους. Καμία πονηρή σχέση εννοώ. Διάολε, κάποιο υπονοούμενο θα το άφηνε, ένα κλείσιμο του ματιού.
Ηταν πλέον μεσημέρι. Και ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε για τον τελευταίο σταθμό της περιοδείας μας: τη μαγική Νέα Ορλεάνη. Την πόλη της τζαζ (και όχι μόνο).