Johnny Boy: «Θέλω το κοινό να θυμάται την ενέργεια που του δίνω μέσα από την φωνή μου»
Ο ράπερ μιλάει στο loaded με αφορμή το live του στο Ίλιον Plus
Ταξιδεύαμε, θέλω να σας πω, με ένα νοικιασμένο βανάκι για το οποίο είχαμε ζητήσει ένα και μόνο πράγμα: να διαθέτει δορυφορικό ραδιόφωνο. Τα υπόλοιπα του αυτοκινήτου δεν μας ενδιέφεραν...
Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Ημέρα 3η και 4η: Βαλτιμόρη, Maryland
Ημέρα 1η και 2η: Νέα Υόρκη
Στο ταξίδι ήμασταν άνθρωποι της μουσικής μόνο, ο καθένας από εμάς είχε σχέση με κάποιο τομέα της μουσικής. Δημοσιογράφοι, δισκογραφικές, δημόσιες σχέσεις, ραδιοφωνικοί παραγωγοί (πού να σας λέω, ειδικά για έναν, τον μεγαλύτερο στην Ελλάδα...) κ.ά. Οπότε το δορυφορικό ραδιόφωνο το ζητήσαμε και το πληρώσαμε επιπλέον χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Ετσι, στα αμέτρητα μίλια που κάναμε, είχαμε τη δυνατότητα να διαλέξουμε ανάμεσα σε εκατοντάδες, θεματικά, ραδιόφωνα. Ακόμα και ραδιόφωνα αφιερωμένα αποκλειστικά σε καλλιτέχνες υπήρχαν. Δεν θα μπορούσαμε λόγου χάριν να πηγαίνουμε προς Μέμφις -τρεις μέρες πιο μετά- χωρίς να ακούμε το Elvis Radio με τραγούδια του βασιλιά.
Από Βαλτιμόρη φύγαμε απόγευμα Πέμπτης και το βράδυ μείναμε στο Roanoke, Virginia, ένα χειμερινό θέρετρο της Αμερικής. Σαν να πηγαίναμε στο Μέτσοβο π.χ. καλοκαιριάτικα. Ωραίο δεν λέω, ξεκουράζεσαι, περνάς θαυμάσια αν έχεις πατήσει τα 80 σε ηλικία. Αν όχι, ψάχνεις την... έξοδο.
Για ένα βράδυ πάντως μια χαρά ήταν. Φάγαμε και σε ένα γκουρμέ εστιατόριο στο οποίο χάρηκαν μόλις έμαθαν ότι ήμασταν Ελληνες (έκαναν διακοπές στην Υδρα τον Ιούλιο μας είπαν), χάρηκαν και απόρησαν πως κι εμείς βρεθήκαμε εκεί. Την ίδια απορία, μεταξύ μας, είχα κι εγώ...
Ξύπνημα νωρίς το πρωί και αναχώρηση κατευθείαν για Νάσβιλ που είναι 600-700 χιλιόμετρα μακριά ώστε να φτάσουμε επιτέλους σε μία, όπως αποδείχθηκε, αληθινά μουσική πόλη. Στο δρόμο υπήρχε σχετικό traffic, όπως βλέπετε και με όριο ταχύτητας, ποτέ μεγαλύτερο από τα 70 μίλια (110 χιλιόμετρα)...
Σταματούσαμε σε βενζινάδικα σαν αυτό της φωτογραφίας να φάμε μπέργκερ μαζί με οδηγούς φορτηγών. Είχαμε μπει πλέον στο Τενεσί, εκεί που ακούνε φουλ κάντρι. Και τρώνε... κοτόπουλα.
Στο Νάσβιλ φτάσαμε αργά το βράδυ και πέρασε και κάμποση ώρα μέχρι να βρούμε ξενοδοχείο. Ηταν Παρασκευή βράδυ. «Συμβαίνουν πολλά μουσικά γεγονότα το Σαββατοκύριακο γι αυτό είναι γεμάτα τα ξενοδοχεία» μας λένε στη ρεσεψιόν. «Ωπ, εδώ είμαστε», σκέφτηκα. Υπήρχε και ντέρμπι αμερικάνικου ποδοσφαίρου την επομένη όμως, μεταξύ των Titans και κάποιας άλλης ομάδας, οπότε καταλαβαίνετε τον ακόμα μεγαλύτερο χαμό.
Για το διήμερο στο Νάσβιλ θα σας πω αύριο. Το πρόγραμμα έγραφε πρωινή επίσκεψη, νωρίς-νωρίς, στην Third Man Records, τη δισκογραφική εταιρία του Jack White.
